Przygody Kasi

180 stopni- to wyzwanie, które chcemy podjąć…

Jesteśmy na Świecie po to,

by zostawić po sobie ślad. Jedyne niezniszczalne ślady,

to ślady miłości.

Bóg, właśnie po tych śladach rozpoznaje nas, jako Swoje dzieci.
Warto się starać dla innych. 
Warto kochać. 
My, jako Grupa 180 też tego chcemy!

 

   Dobre pomysły wspierają:

GRUPA BESKIDZKA

Kasia i pechowy dzień

Kasia wróciła niepocieszona

z przedszkola:
– Jak pech to pech.

Dziś jest trzynasty, więc to wszystko tłumaczy.
– Co się stało kochanie? – zapytał tata.
– Jak byłam w przedszkolu, to się okazało, że nie przyniosłam kredek. Potem sobie pożyczyłam od Natalki ale mi się dwie złamały a jak mieliśmy obiad,

to wylało mi się trochę zupy na sukienkę. Wszystko przez to, że dziś jest trzynasty dzień miesiąca. Już więcej

13-ego nie pójdę do przedszkola.
– Myślisz Kasiu, że tylko trzynastego dnia miesiąca, dzieją się takie rzeczy?

– No… chyba tak.
– Muszę Cię niestety zmartwić ale przedwczoraj, w pracy, wylałam mi się na spodnie herbata a nie było przecież 13-ego.

Za to dziś, miałem szczęście, bo w ostatniej chwili zahamowałem przed autem,

które nagle zajechało mi drogę.
– No to, jak to jest z tym pechem?
– Pech to jest zdarzenie, które nie idzie po naszej myśli. Ale niekoniecznie musi ono

być złe.
– Jak to?
– Kasiu, pamiętasz jak spóźniliśmy się na autobus do babci, w zeszłym roku, w zimie?
– Pamiętam, musieliśmy potem jechać następnym.
– No właśnie a pamiętasz, że po drodze mijaliśmy tamten autobus, którym mieliśmy jechać, bo się okazało, że się zepsuł i wszyscy pasażerowie czekali na nasz autobus, by do niego wsiąść?
– Pamiętam.
– No właśnie. Nieprzewidziane zdarzenia dzieją się nie tylko 13-ego. A co do kredek – to w Twoim przypadku nie jest to pech, tylko niedbalstwo. Mamusia mówiła Ci wczoraj wieczorem, żebyś kredki spakowała a tego nie zrobiłaś.
– Mhm…
– Pożyczone kredki Ci się złamały, bo może były źle zastrugane albo za mocno przyciskałaś rysując, hmm?
– No, jedna kredka to mi się sturlała na ziemię a drugą dłubałam sobie,

w takiej dziurze w ławce.
– A z zupą jak było?
– Jak jadłam zupę, to Kuba za mną przechodził i niechcąco popchnął moją rękę

z łyżką… i ciach… sukienka do prania.
– No widzisz Kasiu? Tak się po prostu dzieje. Nie należy więc sądzić, że lepiej jest nigdzie nie wychodzić trzynastego.
– To dlaczego tak się przyjęło, że ten trzynasty to pechowy?
– Tak sobie ludzie umownie ustalili w niektórych krajach. Nikt tak naprawdę nie wie,

jaki był początek tego przesądu, bo wersji jest kilka.
– To w innych krajach nie ma pechowej trzynastki?
– Niektóre kraje jak Włochy uważają, że pechowa jest 17-tka.
– W takim razie, to jest trochę bez sensu, że niektórzy ludzie wierzą w trzynastki

czy siedemnastki. Ja sobie np. wymyślę 72.
– Masz rację Kasiu. Czyli wniosek prosty – nie ma czegoś takiego jak szczęśliwe czy pechowe liczby. Liczby mogą być pewnymi symbolami to tak.

Ale szczęścia czy pecha liczby nie mogą przynieść. Nie mają takiej mocy…
– Bo nie są Panem Bogiem – przerwała Kasia.
– Dokładnie tak. A my mamy oddać siebie Bogu a nie 13-tce – zakończył rozmowę tata.